فلسفه های لاجوردی

وقتی تحقق امری  را به خدا می سپاری و کاری از دستت برنمی آید باید شش دانگ بسپاری، جای اگر و اما برایش نگذاری،سفسطه نکنی و غصه اش را هم نخوری.فکر نشدن کار که به سرت زد نهیب بزنی سر خودت.باید دربست مخلص  باشی، کم کسی که نیست، ناسلامتی خداست!

سه سال پیش که هوایم خیلی بهتر بود و با روزمرگی هنوز زیاد صمیمی نشده بودم وبلاگی گروهی آفریده شد که قرار شد من هم در آن داستان بنویسم.عموما موضوعات دلی و بی مقدمه به سرم می زدند و بداهه ها می شدند داستان کوتاه شاید.یک روز طی جرقه ای که به سرم زد و دلم قنج رفت و قلمم نوشت داستانی بافتم به نام یک جفت دستکش سبز یشمی.گذاشتمش توی آن وبلاگ معدوم و برای خودم آنقدر دوست داشتنی بود که هرچندوقت یکبار می رفتم می خواندمش! توی وبلاگ خودمم هم فقط لینکش را گذاشته بودم.تا اینکه......بلاگفا آنچنان شد که نباید:(!  بعد از این اتفاق من خیلی از نوشته هایم را پیدا کردم و تقریبا همه داستان هایم را اما یک جفت دستکش سبز یشمی من هیچ وقت پیدا نشد و توی فایل های خصوصی خودم هم پیدایش نکردم.دلم خیلی برایش تنگ شده برای تک تک جملاتی که با اشتیاق و احساس نوشته بود، برای بداهه ای که عاشقانه و حماسی بافته بودمش.تم اصلی اش را یادم هست اما رغبت نمی کنم دوباره بنویسمش چون فکر می کنم دیگر خوب و دوست داشتنی مثل قبل بافته نمی شود.اولین جمله اش شاید این بود: نشسته بودم و به عشقش می بافتم رج به رج...

کاش یک روز یک جایی پیدایش کنم، یا یک نفر برایم پیدایش کند!:(

با اشک به شوهرش التماس می کرد: گریه کن! فکرمی کنی چرا زنها بیشتر مردها عمر میکنند؟!

هق هق امانش نداد...

: چون....چون... دردهای قلب شون را با اشک می ریزند بیرونُ نمیگذارن قلبشون سنگین بشه

... با التماس و اشک: گریه کن نمیخوام بیشتر از تو زنده بمونم!

حوصله گردش نداشتم.

بعد از آب تنی تابستانه سمت من آمدی و صدای شادمانی کودکانه ات توی باغ پیچید،

از درخت زردآلو چیدی و با لبخندت بهم تعارف کردی،

نگاهت کردم و شیرینی زردآلوی تازه به دلم نشست!

حوصله گردش نداشتم.

اما

الان این منم که با معجزه لبخند تو میان شاخه های پر از نعمت از آسمون آبی زردآلوی شیرین می چینم و به خدا لبخند می زنم:)

اگه قرار باشد یک جمله که می تواند شعر، آیه ، حدیث و ... باشد را با فونت بزرگ نوشته و قاب کنید و جایی از خانه تان نصب کنید که همیشه جلوی چشمتان باشد، آن جمله چیست؟